— А, то ти, піщана блохо! У морі, ясна річ! Як завжди!
— Скупайся у річці! Там пісок гарний та м’який! — надсаджувався Фредріксон.
— Брехня і крутійство! — відказав голос дронта Едварда. — Кожна комашка знає, що та бісова річка устелена клятим камінням!
— Ні, клянуся, там піщане дно! — запевняв велета Фредріксон.
Дронт трохи побуркотів сам до себе і врешті згодився:
— Гаразд. Скупаюся у твоїй хваленій річці. Але стережися, бо похорони останнім часом вкрай розорили мене! Якщо дуриш, маленька кузько, то відчуєш це на власній шкірі! Ти ж знаєш, які чутливі у мене ступні. Не кажучи вже про задок!